Fourth year high school noon. CAT competing unit kami. Kasama ako sa model platoon. Isasantabi ko na muna ang mga katagang "what you see, what you hear, when you go, leave it here." Matinding training ang dinaanan namin the summer before.
First training day pa lang di ko na makakalimutan. Na-late ako sa formation ng squad namin. Dahil dun pinarusahan lahat ng nasa squad ko maliban sa akin. Pinanood lang ako habang sila ay pina-squat. Sobrang nahiya ako sa sarili ko. Ako na nga ang may kasalanan, ako pa ang nakaligtas sa parusa. Ganun daw talaga dapat. Ganun daw ibig sabihin ng team. Kapag pumalpak ang isa, damay lahat.
Di ko rin nakalimutan yung naging pabigat ako sa isang co-trainee. Babae pa naman sya. (Coed yung school namin.) Pinahiga ako sa likod nya habang pinag-push up sya. Di ko sya matulungan kasi utos lang na humiga ako sa kanya. Nararamdaman kong nahihirapan sya. Sorry lang ako ng sorry. Wala akong magawa.
Nung summer ng 1992 ko naranasan yung una kong stress interview. Di lang 'to pinaghalong mental, psychological, may physical pa. Nakabilad kami sa araw, tikas pahinga. Di ko alam kung gaano katagal nila kami binilad. Nakakahilo. Bawal gumalaw. Bawal magpatawa. Bawal ma-stress. Hinga lang. Hinga.
Matapos nun. Ibinaba yung ballcap namin para matakpan mata namin. Hindi na kailangan ng blindfold. Nilapitan na kami isa-isa. Tinanong tungkol sa military history, organization, common courtesy, map reading, at iba pa. Pinahulaan rin kung nabobosesan namin yung mga tumatanong sa 'min. Dapat buo ang sagot. Rank, first name, middle name at last name. Ok naman ang sagot ko. Nakapag-review naman ako. Kaso bigla akong tinanong kung alam ko ba daw ibig sabihin ng 'fall like a log'. Syempre alam ko pero sinabi ko hindi. Alam ko na ipapagawa nila sa kin yun. Ayaw ko gawin. Wala akong makita. Di ko alam babagsakan ko. Ok lang sana kung yung theatrical fall na tinuro sa Speech & Drama class namin, kaso hindi. Fall like a log! Utos na nya. Di sya naniniwala na di ko alam yun. Nagmatigas ako. Nagmang-maangan. Sinuntok nya ko sa gitna ng dibdib. Nahirapan ako huminga. Nahilo ako. Pinaalis ako sa formation.
Habang nandun ako sa isang tabi nagpapahinga, napapanood ko yung mga pinagagawa ng mga officer sa mga kapwa ko trainee. Pinaringgan ako ng isang officer. Wala daw akong pakisama. Kasalukuyang nahirapan yung mga co-trainees ko habang ako nagpapahinga. Na-guilty ako, pero di ako bumalik sa formation. Naiisip ko rin na siguro may sasalong iba sa akin kung sakaling sinunod ko yung officer.
Marami pa talaga kwento sa dalawang buwan nung summer na yun. Pero saka na lang uli. Nga pala, Tears in Heaven (original version ni Eric Clapton) napiling themesong ng batch namin. Mga officers namin pumili nun para sa amin. Di ko alam kung bakit pero nagustuhan ko naman. Baka suntukin uli ako kapag umayaw ako eh.
Nakakapanghinayang yung team namin na yun. Di na ako makakatagpo pa uli ng ganung team.Would you know my name if I saw you in heaven?
Would it be the same if I saw you in heaven?
I must be strong and carry on,
'Cause I know I don't belong
here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven?
Would you help me stand if I saw you in heaven?
I'll find my way through night and day,
'Cause I know I just can't stay
here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees.
Time can break your heart, have you begging please,
begging please.
I must be strong and carry on,
'Cause I know I don't belong
here in heaven.
'Cause I know I don't belong
here in heaven.
